Lengua y cultura griegas
Blog creado en el marco del Programa Europeo Grundtvig del Programa de Aprendizaje Permanente, que fue llevado a cabo en la EOI Nº1 de Zaragoza, durante el año académico 2010-2011.
lunes, 5 de febrero de 2018
domingo, 4 de septiembre de 2016
Ένα δάκρυ κοραλλένιο / Una lágrima coralina (Thanos Anestópulos)
Thanos Anestópulos (3/2/1967-3/9/2016), cantautor y compositor griego,
fundador del grupo de rock Diáfana Krina (Lirios Transparentes)
fundador del grupo de rock Diáfana Krina (Lirios Transparentes)
«Κάποιος είπε πως θα έρθει μία μέρα
που τα δάκρυα θα στεγνώνουν στον αέρα
και ο κόσμος θα διαλέξει ένα ταξίδι
στης αγάπης την πλατιά μεγαλοσύνη»
που τα δάκρυα θα στεγνώνουν στον αέρα
και ο κόσμος θα διαλέξει ένα ταξίδι
στης αγάπης την πλατιά μεγαλοσύνη»
“Alguien
ha dicho que llegará un día
en que las
lágrimas se secarán en el aire
y el
mundo elegirá un viaje
en la
grandeza ancha del amor
Ένα δάκρυ κοραλλένιο (Θάνος Ανεστόπουλος) / Una lágrima coralina
Trata de vestirte bien
Llegó el invierno. Bebe un sorbo más
Te he guardado un abrazo
Y un barquito de papel muy pequeño
Mira la poca luz en las paredes
Soy tu sombra que te sonríe
Corre a la ciudad. Prende fuego
Estaré a tu lado, vayas a donde vayas
Trata de construir un nido
y construir allí un poco de sol del pasado
Te he guardado un mar
Y una lágrima coralina muy pequeña
Mira tus manos, aguantan muchas cosas
Espanta tus tinieblas, mira hacia arriba
Quédate en el desierto, dentro del fuego
Estaré a tu lado, vayas a donde vayas
Κοίτα να ντύνεσαι καλά
Ηρθ' ο χειμώνας, πιες ακόμα μια γουλιά
Σου 'χω φυλάξει μια αγκαλιά
και μια χάρτινη βαρκούλα μια σταλιά
Ηρθ' ο χειμώνας, πιες ακόμα μια γουλιά
Σου 'χω φυλάξει μια αγκαλιά
και μια χάρτινη βαρκούλα μια σταλιά
Κοίτα στους τοίχους το λίγο φως
Είμαι η σκιά σου που σου χαμογελά
Τρέξε στην πόλη, βάλε φωτιά
Θα είμαι δίπλα σου όπου κι αν πας
Είμαι η σκιά σου που σου χαμογελά
Τρέξε στην πόλη, βάλε φωτιά
Θα είμαι δίπλα σου όπου κι αν πας
Κοίτα να χτίσεις μια φωλιά
κι εκεί να χτίσεις λίγο ήλιο απ' τα παλιά
Σου 'χω φυλάξει μια θάλασσα
και ένα δάκρυ κοραλλένιο μια σταλιά
κι εκεί να χτίσεις λίγο ήλιο απ' τα παλιά
Σου 'χω φυλάξει μια θάλασσα
και ένα δάκρυ κοραλλένιο μια σταλιά
Κοίτα τα χέρια σου, αντέχουν πολλά
Διώξ' τα σκοτάδια σου, κοίτα ψηλά
Μείνε στην έρημο μες στη φωτιά
Θα είμαι δίπλα σου όπου κι αν πας
Διώξ' τα σκοτάδια σου, κοίτα ψηλά
Μείνε στην έρημο μες στη φωτιά
Θα είμαι δίπλα σου όπου κι αν πας
domingo, 19 de junio de 2016
sábado, 4 de junio de 2016
Agárrate a Mí - Ελευθερία Αρβανιτάκη / Βασίλης Παπακωνσταντίνου - Κρατήσου Από Μένα
Agárrate a Mí
Elefthería Arvanitaki, Vasilis Papakonstandinou
Κρατήσου Από
Μένα
Έλιωσε η νύχτα τα βήματά μας
Το βουητό της πόλης τρέμει
Κάτι μας ράγισε το τζάμι
Ίσως μας ράγισε ο χρόνος
Σβήνω το φως και ξαναβγαίνω
Το βουητό της πόλης τρέμει
Κάτι μας ράγισε το τζάμι
Ίσως μας ράγισε ο χρόνος
Σβήνω το φως και ξαναβγαίνω
Φώτα, σειρήνες, διαβάσεις
Κόσμος στην πάνω τη γωνία
Ξάφνου με πιάνει αγωνία
Να σε κερδίσω αν θα προλάβω
Κι αν θα χαθώ σε ποιον θα λείψω
Κόσμος στην πάνω τη γωνία
Ξάφνου με πιάνει αγωνία
Να σε κερδίσω αν θα προλάβω
Κι αν θα χαθώ σε ποιον θα λείψω
Δεν έγινε ο κόσμος
Για να 'μαστε μόνοι...
Κρατήσου από μένα
Και δες ξημερώνει....
Για να 'μαστε μόνοι...
Κρατήσου από μένα
Και δες ξημερώνει....
Φόρεσα πέπλο σε καταιγίδες
Έσβησα χάρτες κι αποστάσεις
Βρήκα ένα δρόμο ξεχασμένο
Ένα παράδεισο κρυμμένο
Που τόσο θέλω να στον μάθω
Έσβησα χάρτες κι αποστάσεις
Βρήκα ένα δρόμο ξεχασμένο
Ένα παράδεισο κρυμμένο
Που τόσο θέλω να στον μάθω
Δεν έγινε ο κόσμος
Για να 'μαστε μόνοι...
Κρατήσου από μένα
Και δες ξημερώνει....
Για να 'μαστε μόνοι...
Κρατήσου από μένα
Και δες ξημερώνει....
Agárrate a Mí
Derritió
la noche nuestros pasos
El
bullicio de la ciudad está temblando
Algo
nos ha rajado el cristal
Tal
vez el tiempo nos haya rajado
Apago
la luz y salgo de nuevo
Luces,
sirenas, pasajes
Gente
en la esquina de arriba
De
repente me entra angustia
Quiero ganarte si llego a tiempo
Y
si me pierdo, quién me echará en falta
No
se hizo el mundo
Para
que estemos solos...
Agárrate
a mí
Y mira,
está amaneciendo…
Me
vestí con velo en las tormentas
Borré
mapas y distancias
Encontré
un camino olvidado
Un
paraíso escondido
Que
tanto quiero enseñarte
No
se hizo el mundo
Para
que estemos solos...
Agárrate a mí
Y mira, está
amaneciendo…
martes, 22 de diciembre de 2015
ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ, ΛΑΤΡΕΙΑ ΜΟΥ
Αγάπη μου, λατρεία μου (Cariño y amor)
Letra: Lina Nikolakopulu
Música: Stamatis Kraunakis
Felices últimos días del 2015 y ¡feliz 2016!
Letra: Lina Nikolakopulu
Música: Stamatis Kraunakis
Felices últimos días del 2015 y ¡feliz 2016!
sábado, 4 de julio de 2015
viernes, 3 de julio de 2015
jueves, 2 de julio de 2015
sábado, 6 de septiembre de 2014
ΠΕΧΛΙΒΑΝΗΣ-ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ/ Thanasis Papakonstantinou
¿Qué tal si una noche un aire "bravucón" viniera a limpiarnos?
Es lo que propone Zanasis Papakonstandinu en este tema:
Es lo que propone Zanasis Papakonstandinu en este tema:
viernes, 28 de marzo de 2014
Ελευθερία Αρβανιτάκη - Δυνατά | Eleftheria Arvanitaki - Dynata
Δυνατά δυνατά/ Dinatá dinatá es una de las canciones que interpreta Elefthería Arvanitaki y, tal vez, una de sus canciones más conocidas en España. Y también es una de las canciones favoritas de la intérprete griega, porque, como ella misma ha dicho en una entrevista, "transmite optimismo, fuerza y esperanza".
Se la dedicamos a la pequeña Virginia, que también le gusta:
Se la dedicamos a la pequeña Virginia, que también le gusta:
Δυνατά/ Dinatá (ʿen voz alta, fuerteʾ o ʿposibleʾ)
Música: Ara Dinkjian
Letra: Lina Nikolakopulu
Intérprete: Elefthería Arvanitaki
Σα γυναίκα γεννά στο χώμα η νύχτα το πρωί κι όλα αντέχουν ξανά και γίνονται ζωή. Ποιά παλιά κιβωτός μέσα απ' του χρόνου τις στοές βγάζει ακόμα στο φως ζευγάρια αναπνοές. Δυνατά δυνατά γίναν όλα δυνατά τ' αδύνατα. Δυνατά δυνατά σ' ένα θέαμα κοινό. Δυνατά δυνατά κι όπως πάνε του χορού τα βήματα με τα χέρια ανοιχτά όλα τα περιφρονώ
Μα σα γυναίκα γεννά
στο χώμα η νύχτα το πρωί κι όλα αντέχουν ξανά και γίνονται ζωή.
Ποιά παλιά κιβωτός
μέσα απ' του χρόνου τις στοές βγάζει ακόμα στο φως ζευγάρια αναπνοές. Δυνατά, δυνατά γίναν όλα δυνατά τ’ αδύνατα Κι αναμμένο πετά σπίρτο η γη στον ουρανό Δυνατά, δυνατά κι όπως πάνε του χορού τα βήματα με τα χέρια ανοιχτά όλα τα περιφρονώ Κι όλο κάτι λέω, κάποια αγάπη κλαίω κι όλο μέσα μου θρηνώ χαλάσματα με τα χρόνια μου στα σεντόνια μου σα φαντάσματα.
Μα σα γυναίκα γεννά
στο χώμα η νύχτα το πρωί κι όλα αντέχουν ξανά και γίνονται ζωή. Δεν υπάρχουν πολλά που να τα ελπίζουμε μαζί κοίτα, κοίτα ψηλά κι άλλος αιώνας ζει.
Ποια παλιά κιβωτός
μέσα απ’ του χρόνου τις στοές βγάζει ακόμα στο φως ζευγάρια αναπνοές.
Δυνατά, δυνατά
γίναν όλα δυνατά τ’ αδύνατα Κι αναμμένο πετά σπίρτο η γη στον ουρανό Δυνατά, δυνατά κι όπως πάνε του χορού τα βήματα με τα χέρια ανοιχτά όλα τα περιφρονώ |
Como una mujer, en la tierra
la noche da a luz a la mañana
y todo vuelve a resistir
y se hace vida
Qué arca antigua,
por las galerías del tiempo,
saca todavía a la luz
unos pares de respiros.
En voz alta y con fuerza (o: posible, posible)
se ha hecho todo lo imposible posible
En voz alta y con fuerza (o: posible, posible)
en un espectáculo común
En voz alta y con fuerza (o: posible, posible)
y tal como siguen los pasos del baile
con los brazos abiertos
paso de todo
Pero como una mujer, en la tierra
la noche da a luz a la mañana
y todo vuelve a resistir
y se hace vida.
Qué arca antigua,
por las galerías del tiempo,
saca todavía a la luz
unos pares de respiros.
En voz alta y con fuerza (o: posible, posible)
se ha hecho todo lo imposible posible
y una cerilla encendida
arroja la tierra al cielo.
En voz alta y con fuerza (o: posible, posible)
y tal como siguen los pasos del baile
con los brazos abiertos
paso de todo.
Y siempre voy contando algo, algún amor lamento
y siempre dentro de mí lloro ruinas,
con el paso de mis años, como fantasmas
en mis sábanas.
Pero como una mujer, en la tierra
la noche da a luz a la mañana
y todo vuelve a resistir
y se hace vida.
No hay muchas cosas
en las que podamos confiar juntos,
mira, mira hacia arriba
otro siglo está en vida.
Qué arca antigua,
por las galerías del tiempo,
saca todavía a la luz
unos pares de respiros.
En voz alta y con fuerza (o: posible, posible)
se ha hecho todo lo imposible posible
y una cerilla encendida
arroja la tierra al cielo.
En voz alta y con fuerza (o: posible, posible)
y tal como siguen los pasos del baile
con los brazos abiertos
paso de todo.
|
Suscribirse a:
Entradas (Atom)